Қарға тыңдап бұлбұлды, Қатты қынжылды, Қабағы түйілді, Бұлбұлға бұлай бұйырды. —
Немене сонша шырылдап, Көрінгеннен жыр ұрлап. Жылаудан басқа білмейсің, Өмірі бір күлмейсің, Еңірейсің, сарнайсың, Ылғи ғана зарлайсың, Неге бір қаттырақ, Тыңдауға жақсырақ, «Қақ» — дейтін дауыс таппайсың, Мұнымен жанға жақпайсың, Айда жөнел, кет! — деді. Басқа айтуға ақыл жетпеді. Күншілдің сол ғой күңкілі, Бүкпесіз, бірақ, шын сыры, Бұлбұлды сөйтіп қарғаған Сақтасын құдай қарғадан.
