Дүние-ай, Қадіріңді күрт ұқтырып, Барасың күннен-күнге ынтықтырып, Көлбеген көк белдерге, Көк пен жерге, Қараймын көздің жасын сүртіп тұрып... Сүйсініп сырыңа да, Қырыңа да. Түскенім қызығыңа құныға да, Мәңгілік екендігін сезуден-ау, Шайқалмас дүниенің нұры ғана. Көк аспан құшып ыстық бірде мені, Көз алдым көп бояумен түрленеді. Көкірек дір-дір етіп, Дір-дір етіп... Осы ма, құдірет-ау, мұң дегені! Менің де көңілімді сырнай қылған, Сан дүбір естіледі тынбай қырдан! Шынымен Мұң дегенің осы болса, Айналып кетпеймісің Мұндай мұңнан!.. Дүние-ай, Қуанып та, Не бір күле, Енді ұқтым өзіңді де, Өмірді де, Алдыңда ақтарыла кеткісі кеп Аңқылдап, Ашық тұрған көңіл міне!
