Ертеде бір қатынның бойжеткен қызы болыпты. Екі ботасы бір інгенге тел болыпты. Үйіне бір қонақ қонып: «Қырықтың бірі - қыдыр!» - деп, тойғызып, сыйлап салыпты. Таң сәріде қатын түрегелсе, екі ботаны ит-құс тып-типыл қылып кетіпті. Түйе боздап, азынап тұр дейді. Сонда қатын екі бүйірін таянып, отыра қалып, дауыс қылып ботасын жоқтағаны:
Боз інген боздап тұр-ау ботасына,
«Қонағым қыдыр болған» - жатасың ба?
Қыдыр болған кісіге қыдыр-дағы
Мен сиейін қонақтың батасына!
Екі ботам бар еді қауыпы май,
Қара малдан аз еді-ау сауыным-ай!
«Кешкі қонақ қыдыр!» деп, жұрт айтады,
Енді қонақ жолатпан ауылыма-ай!
Есік алды қара су, балдыры бар,
Балдырына атыңды шалдырып ал.
Айдап келген ботамды байлап салмай,
Ерке қарым, ұйқыңды қандырып ал!
Екі ботам бар еді, бота-ақ еді,
Қонған жерім ботаға от-ақ еді.
Айдап келген ботамды байлап салмай,
Ерке қардың іздегені қонақ еді.
