Жайықтың ақ түлкісі аралдағы,
Алдымнан сен бір қашқан марал - дағы.
Қараймын томағамды ашып - жауып,
Тауыңның ақиықшы Оралдағы.
Ертістің құба талы секілденіп,
Алдымнан майысып шық бұрал - дағы.
Жаудырап екі көзің отырасың,
Тұндырған шай секілді құмандағы.
Көзіме мұнарланып көрінесің,
Түлкідей тұра қашқан тұмандағы.
Сен болсаң ал - қызыл гүл, асыл еркем,
Мен бұлбұл сайрап тұрған иран бағы.
Құрбыңа назарыңды бір салмайсың,
Кер тағы сияқтанып құландағы,
Қалқыған дариядағы сен бір кеме,
Ішінде бір шам - шырақ бұрандалы.
Қайратпен қаhарманша бекінсең де,
Тәуекел майданында тұрам - дағы.
Жайықтың сіз қоңыр қаз қырындағы,
Біз сұңқар, сізге тиген ұрымдағы.
Барып ем ілейін деп суға түсті,
Қаз екен дарияның сыртындағы.
Болмаса ақ тұйғынның балапаны,
Қай құстар іле алмаған бұрын - дағы.
Сен болсаң адамзаттың асылысың,
Біз қанжар алтындаған қыныңдағы.
Ұнаса көңіліңе перизатым,
Жүре бер беліңе алып буын - дағы.
